Ελιά Λεμόνι

Ένα απόγευμα του 2002, σε μία ταβέρνα της Θεσσαλονίκης, τρεις φίλοι τρώνε υπέροχα καλοψημένα κρέατα. Πανσέτες, μπριζολάκια, σουβλάκια χορεύουν στα πιάτα τους. 

- Πολύ καλό σουβλάκι!
- Kαι η πανσέτα ψημένη όπως πρέπει.
- Πρέπει να σας πάω και στο εστιατόριο με τα σπιτικά τα λαδερά. Τελείως μαμαδίσια.
- Έχει και κρέατα στη σχάρα; 
- Όχι, μόνο μαγειρευτά.
- Σούβλα;
- Είπαμε, μόνο μαγειρευτά! 
- Κρίμα.

Τη στιγμή εκείνη γεννιέται η ιδέα της ανεξαρτησίας του φαγητού.

- Γιατί να μην υπάρχει ένα εστιατόριο με ό,τι αγαπάμε;
- Και σούβλες και σχάρα και μαγειρευτά και τηγάνι.
- Να το δημιουργήσουμε εμείς!
- Θα είναι επανάσταση.
- Δεν ξέρω αν θα πετύχει η επανάσταση, αλλά αξίζει μια εξέγερση. Και ό,τι γίνει.

Έτσι γεννήθηκε το «Ελιά λεμόνι»...